1 25 yaşındayım. Öylesine zorlu şeyler yaşamadım. 3 yıllık bir ilişkim oldu. Anlaşamadık ayrıldık. Sevmeme rağmen ben ayrıldım. Sonra alıştık. Her gün sabahlaya sabahlaya unuttum. O da unuttu. Yaşadık. Her insan gibi bizde alıştık. Iyi ki alışmak da var değil mi? Sonra çok kişiyle konuştum ama olmadı. İçtim alkolü de doruklarda yaşadım. Sabahlara kadar sigara içerdim. Gece dışarı çıkar sabaha doğru eve gelirdim. Güzel dostluklar kurdum. Sabahlara kadar felsefe tartışırdık. Şiirler yazdım. Öyküler yazdim. Roman yazmayı bile denedim. Şimdi ise konuşamıyorum. Sürekli susuyorum. Konuşmak bile beni yoruyor. Hep susuyorum. Galiba yoruldum. Hiç-bir şeye ilgim kalmadı. Bunda kimsenin suçu da yok. İnsalar he ne olursa olsun mutluluğu hak ediyor. Herkes bu hayatta bir şeyler yaşıyor ve tasalanıyor. Umarım her şey herkes için bir gün daha iyi olur. Hiçbir şeye şaşırmamak ve acı da olsa mantıkla hareket etmek ve her zaman hayatta yalnız olduğunu tek başına olduğunu bilmek... Galiba bunlar hep olgunluk. İste ben yeni yıla böyle girdim.