1 Merhaba admin hayatimdan bir kötü anı mı? Anlatmak isterim sene 2006 7 yaşındayım daha çok küçüğüm tabi birini sevdim şimdi diceksiniz bu yaşta sevmekten ne anlar ki küçük yaşta bir kız çocuğu bir trafik kazası nedeni ile tanışmıştık marketten ekmek almaya gitmiştim eve dönüş sırasında penceremizden dışarı doğru bakan 9 yaşlarında bir çocuk gördüm meraklı gözlerle etrafı seyrediyordu. Kafamda delice sorular sorulara verilecek cevaplar bulabilmek için bı an önce hızlı adımlarla eve giriş sağladım anneme ardın sorularla kim olduklarını sordum annem babamın kuzeni olduklarını trafik kazası yaptıklarından ötürü bizde bir gece misafir olacaklarını dile getirdi. Heyecanlanmıştım ama neden heyecanldığım konusunda hiçbir fikrim yoktu. Ekmeği bırakır bırakmaz salona doğru hızlı adımlarla ilerlemeye başladım odaya attığım ilk adım itibariyle girer girmez merhaba hoşgeldiniz dememle arkamdan kalın bir ses tonuyla merhaba diletisini duyar duymaz arkami döndüm benden fazlasıyla uzundu o an kalbim yerinden çıkacakmışcasına yüzümde hafif bir tebessüm ile gülümsedim gittiklerini saatler içerisinde yanından hiç ayrilmiyordum sadece izlemekle yetiniyordum eve küçüktüm ama hayatımda ilk defa böyle bir durum yaşıyordum bu annemin aldığı bir oyuncak sevincinden değildi çok farklı biseydi aslında neyse gitme vakti geldi evlerine döneceklerdi kapıda ailemle fiyaziyat bir tebessüm ile kendilerini uğurladık aramızda bir o kadarda samimi bir arkadaşlık vardı gitmeden sordum ne zaman geliceksiniz diye yaz tatilinde burda olacaklarını söylediler bende sabırsızlıkla o günü bekledim anneme anne ben bu cocugu cok sevdim hep gelsin olur mu? Annemde küçük olduğumu ve sadece bir geçici sevgi olduğunu düşünerekten gülümsedi haklı olarak kendince 7 yaşındaki bir kız çocuğu ne anlar ki aşktan her ne kadar zor olsa da o gün geldi 2007 yılıydı temmuz 23 o gün çok heyecanlıyım tabi köye giriş sağlar sağlamaz yanına gittim küçük bir telefonu vardı tuslu nokia oradan müzik dinliyordu yanına büyük bir sevincle hızlı adımlarla ilerledim ve oda beni gorur görmez sarildi kardeşi olarak görüyordu tabi halbuki nereden bilecek ki ona karşı hoslanti içerisinde olduğumu gel zaman git zaman derken aradan 10yil geçti buyuduk baya ona hiç bir şekilde bunu yansitmadim 2007 yılından sonrada hiç görmedim içimde yaşadım artık son yıl 2016 yılında açıklamaya karar verdim açıkladığımda bana söylediği tek şey beni kardeşi olarak görmesi binada eywallah diyerek geçtim takmadim belki birgün olur düşüncesiyle hareket ettim sonra bir gün bana ablamı sevdiğini söyledi. O an sanki dünya durmuştu kelimelerinin karşında yutkanamaz oldum herşeyi boşladim kimseyi yakamazsınız oldum hicbirseyden zevk almiyordum kimseyle konuşmuyor yiyip içmiyordum sadece gece gündüz düşüncelerimi molekül halinde parcalayip her yönüyle düşünüyordum tabi bu süre zarfında hakkında bir çok şey duydum kulağa alinmicak sözler ama kimseyi dinlemedim gözüm körelmisti adeta sadece onu düşünüyordum lise yıllarda 8 de dersimiz başlardı bense 7:30 kadar uyumayip gözlerim şiş bı halde onu düşüne düşüne okula gidiyordum yıl içerisinde herkesi karşıma almıştım aile m dahi düşünmekten odaklanamadigim için psikoloji doktorlara gidiyordum her gün doktorun ağlayarak yakasına yapışıp siz doktor değilmisinjz bana yardım edin düşünme engel olun doktor bu isyanım karşında yapabileceği tek şeyin odaklanma ilacı olduğunu söyledi bende unutmak için sonu nolursa olsun kabul edicegimi dile getirdim doktor haber bağımlılık yapıyor ve kullandığın süre içersinde unutkanlık yaşayabilirsin tarzında cümleler kurdu önce 41 dere ile basladim hiçbir fayda etmedi her gidişimde şaşkın ifadeyle dereceyi yükseliyordu en son 70 kadar geldim bu ilacın son derecesi olduğunu söyledi tedavi sonucunda hiçbir yararı olmadi bir gün yine böyle düşünürken sol elim ve bacağimin şiddetli bir ritim ile türediğini fark ettim sitresten olduğunu düşünerekten ustelemedim çünkü artık kaybedicek hicbirseyim yoktu yillarin geçmesiyle ayağımdaki ve kolumdaki titreme şiddetlenerek ayağımda kilitlemeler meydana geldi doktora gittim doktorumun yanina gittim emar verdi emar sonucunda doktorun odasına gittim doktor çok mu? Düşünüyorsun dedi bende bu soru karşısında sessizligimi bozmadim peki madem konuşmuyosun ben soyliyim o zman beyninde büyük kitlede tümör belirtisi var düşünmekten beynini kemirmişsin adeta ve bu durum sol kol ve bacağına bulaşmış demesiyle sessizliğimi bozmadan arkami dönerek kapıya doğru ilerlerken sakin bir ses tonuyla ama hala bir şansın var beynindeki tümör iyi huylu bunun atlatabilirsin yalnız senin elinde biliyorsun değil mi? Dedi bu sözcükler karşısinda ses çıkarmadan odadan çıktım ablamı sevdiğinj söyledigi zaman ona söylediğim tek cümle şuydu bir gün buyuyup guzelleşecegime inanıyorum beni isteyeceğini ama bu seferde benim seni istemeyeceğimi ve öyle gün gelsin ki bir gün geri döndüğünde gözümde bir değerin olsun olsun ki ileriki dönemlerde birbirimizin yüzüne bakabilelim ama şunu da unutma seni benim kadar hiç kimse sevemez ailen bile ve yaklaşık 4 ay önce yabancı bir numaradan bir mesaj geldi ben Ahmet özür dilerim ondan bana kalan sadece beynimdeki tümör demem o ki bu hayattan hiç bişey sizden önemli değil kendinizi kimse için heba etmeyin ve unutmayın ki olan yine her zaman size olur.