Hayat merdivenlerini üçer beşer çıkarken arkamıza dönüp baktığımızda kimseyi göremiyoruz yanımızda. Tek başımızayız yürüdüğümüz yolda ve tek başımıza tırmanıyoruz; zorlu kırık dökük merdivenleri. Ama biliyoruz ki; merdivenleri çıkmak ne kadar zor olursa göreceğimiz manzara, olacağımız mükafat da o denli iyi olacak. Tıpkı en güzel manzaraların uçurum kenarlarında olması gibidir. Bir yandan uçsuz bucaksız gökyüzü, diğer yanda, sonu görülmeyen bir bilinmezlik; Ölüm..

Attığımız her adımda bir adım daha yaklaşıyoruz ölüme. Çıktığımız her basamakta zorluklar da çıkıyor önümüze.. Adım atmanın bizi ölüme yaklaştırdığını unutuyoruz. Unutuyoruz ve büyük bir adım atarak bilinmezliğe yol alıyoruz..