26 "Belki de gezegenimiz, galaksinin tımarhanesidir."🌍

26 İnsanlara kendimi zorla sevdiremeyeceğimi öğrendim. Yapabileceğin tek şey sevilebilecek biri olmak. Gerisi onlara kalmış... İnsanları ne kadar düşünürsen düşün, Onların seni o kadar düşünmediklerini öğrendim. Güven elde edebilmek için yılların gerektiğini, Ama yok etmek için saniyelerin bile yettiğini öğrendim. Önemli olanın hayatındaki ,eşyaların değil, Hayattaki kişilerin olduğunu öğrendim. Insanin ancak 15 dakika çekici olabildiğini, Ondan sonra alışıldığı öğrendim.

26 Sadece iyi misin sorusu bile iyi gelebiliyor insana. Her ne kadar gerçeği içinde gizleyip,zorla tebessüm etsede "iyiyim ben" diyip, içi ağlasada... O soru iyi hissettiriyor.

26 Susmayı , susarken içimden saymayı öğrenmişim.
Sayarken bir süre sonra başa almayı..
Sosyal biriyken zamanla törpülenmişim ve yalnızlığa alışmışım..
Ama bir espiriye iki güzel söze hemen kanıp en samimi kahkahamı atmışım.
Kayıp mı ettik? Kazananlardan mıyız ? Garip
Hayat törpülerken anestezi kullanmayacak kadar malzemeden çalıyor
Hem malzemeden hem vaktinden ...
Ama inancım bir anda omuzlarımdan tutuyor ve sarsıyor beni..
Karşıma "Sendeki sıkıntı mı şimdi ha?" Der gibi bir şeyler çıkartıyor..
İnancın ne işe yarıyor diyemezsin bana..
Bunca dert sandığım şey üzerine karşıma çıkan tevafuklar beni hayata bağlıyor Müjgan anlıyor musun?
Ve bunca tevafuk sonrası ben kendimle yeniden bir masada oturup kahve içiyorum.
Evet..Her tevafuk sonrası yeniden kendimi buluyorum ve yeniden kendimde tanışıyorum.

25 "Muhabbet etmeyi çok sevdiğin biriyle artık iki kelime etmemek de gurbettir..."

24

İnsan içini dökmek istiyor, birine birilerine ama gelin görün ki dökülenleri toplamak zor geliyor. Dertlerimi tek tek ‘geçti artık’ deyip üstünü çizmek istiyorum.
Bir tek dertlerimi sahipsiz bırakıyorum, benim değilmiş gibi hiç bana ait olmamışlar gibi yapıyorum.
Bu bile zor geliyor, dertlerim üstümde eğreti duruyor; gözyaşlarım nafile ..!

00.28

24 Eskiyoruz .. Bir kitap gibi rafa kaldırılmıyoruz ama çehremiz her günün anısını bir kırışıklık olarak filketeliyor simamıza.
Gidiyoruz üstelik gitmek istemeye istemeye gidiyoruz.. Veda ediyor birileri birilerine..
İstemeye istemeye eller uzaklaşıyor hak güne kadar..
Gönülde bir acıyla yaşıyoruz hep..Ya giden sevdiklerimiz için yada "Ya giderse "korkusu için..
Peki ne yapmalı?
Bu dünyanın imtihan dünyası olduğunu kavramaktan geçiyor her şey..
Evet" bu kadar basit " miş gibi duran bu fiiliyat malesef ki çok zor. En önemlisi kendini samimiyetle Allaha adaman gerek. Gerek ki bu dünyanın yaratılma sebebini bilelim. Neden 80-100 yıl yaşayıp ölüyoruz neden sıkıntılar yaşayış sınanıyoruz.. Bunları bilirsek ve buna iman edersek işte o zaman dünyanın sadece bir sınav kağıdı olduğunu ve sevdiğimiz insanlarla sadece tanıştığımız bir mekan olduğunu anlarız.