7 Duvarlarım soğuk. Kafamı her kaldırdığımda, tavansız zihnimden, ruhumun yıldızlarını görüyorum. Bir şeyler var orada bir yerde. Var gibi, ama görünmüyor. Belki de ben göremiyorum. Karanlık... Dizginleyemediğim ruhumun karası her geçen zaman, azar azar, ilerliyor zihnime. Tutamıyorum. Sesim çıkmıyor. Ağlamak istiyorum. Nefesimi vermekten korktuğum için yapamıyorum. Sırtımdaki yükler çok ağır. Ruhumun ipleri öyle bir kör düğüm ki, benim dahil, kimsenin tırnakları bunları çözebilecek kadar sağlam değil.