6 Çok yoruldum artık. Hemde çok. Hep bir olumsuzluk karşısında tek başımayım. Kendimle savaşlarımın sonu yok. Hep çelişkiler içindeyim. Hep yenilgi hep mağlubiyet. O kadar çok sıkıldım ki. Sadece aşktan sevgiden değil.. Sevip sevilmemek ayrı.. Ama tüm hayatımdaki eksilerden bunaldım artık. Hiç birşey için gücüm yok takatim yok. Yalnızlık da sıktı. Yanımda hissetmek istiyorum birilerini. Şöyle ağladığımda gözyaşımı omzuna silebiliceğim birileri. Gece yastığa başımı koyduğumda gözyaşıyla değil de yüzümdeki tebessümle uyumayı. O kadar çok istiyorum ki bunları. Yüreğim yorgun. Halsiz. Bitkin. Hep yarıda bırakılmışlık hep çaresizlik. Hayat ve yaşanılanlar, en azından yaşadıklarım o kadar yıprattı ki beni. Her defasında ömrümden ömür gitti. Kimsede bilmedi. Kimseler bilmedi ne çektiğimi. Neden ağladığımı. Önceden korkuyordum şimdi ise bir şey hissetmiyorum hayata. Yoruldum. Tükendim bittim. Kendime bile kalmadı ben. Kim bilir belki de hayatımdaki tüm artılar gittiğinden! Sizde öyle hissetmiyor musunuz??? Bir tek ben mi böyleyim??
seos
1
Herkesin için de var senin gibi hisler kimisi anlatacak birini bulur kimisi bilinmeden böyle yada yazıya döker kimisi ise sadece içinde yaşar susar etrafına güler eğlenir ama içten içe erir gider...
fosil
1
@seos peki niye buna bir çözüm bulamıyoruz?? İstemediğimizden mi alışkanlık yarattığı için mi?? Ne icin niye kabulleniyoruz ki?? İste tam burda aşina olduğumuz kelime geliyor sahneye ve "KEŞKE'NİN" sahnesi başlıyor...
seos
1
Onu pek bilmiyorum ama her hayatımıza aldığımız hayatımızdan bir parça alıp gittiği için oluyor bir nevi bence değeri çoğu zaman hak etmeyen kişiler için harcadığımız için... Onlara ne kaldı bilmiyorum ama bizde senin dediğin gibi KEŞKE ler kaldı !! @fosil
