4 Çok yorulmuştum artık. Hemde çok.Hep bir olumsuzluk karşısında tek başımaydım.Kendimle savaşlarımın sonu yoktu.Hep çelişkiler içindeydim.Hep yenilgi hep mağlubiyet.O kadar çok sıkılmıştım ki.Sadece aşktan sevgiden değil.. Sevip sevilmemek ayrı..tüm hayatımdaki eksilerden bunalmıştım artık.Hiç birşey için gücüm yok takatim yoktu.Yalnızlık da sıkmıştı. Yanımda hissetmek istiyordum birilerini.Şöyle ağladığımda gözyaşımı omzuna silebiliceğim birileri.Gece yastığa başımı koyduğumda gözyaşıyla değil de yüzümdeki tebessümle uyumayı.O kadar çok istiyordum ki bunları.Yüreğim yorgun. Halsiz. Bitkin.Hep yarıda bırakılmışlık hep çaresizliklerleydi.Hayat ve yaşanılanlar, en azından yaşadıklarım o kadar yıpratmıştı ki beni.Her defasında ömrümden ömür gidiyordu.Kimsede bilmedi.Kimseler bilmedi ne çektiğimi.Neden ağladığımı.Önceden korkuyordum şimdi ise bir şey hissetmiyorum hayata.Yorulmuştum.Tükenmiştim bitmiştim.Kendime bile kalmamıştım ben.Kim bilir belki de hayatımdaki tüm artılar gittiğindendii! 
Ve o çıktı karşıma..herşey bi anlık yok oldu..defoldu geçmiş..
Öyle güzel geldi ki bana..tek bakışıyla yaşattı yaşamak istediklerimi..unutturdu,unutmak istediklerimi..
Teşekkürler prenses...