7 Şimdi bir yerden geçerken seni görme ihtimalim olsa. Kafamı tam çevirdiğin an gülüşüne denk gelsem. Elim ayağım tutulsa, içim buz gibi olurdu. Eminim.
Adımlarımı ileri attığımda, geriye doğru saydığımı farketsem. Ama yine de bir kez görsem. Kıpırdamasam yerimden. Belki kafanı çevirsin umuduyla. Biliyorum. Ne yazık ki biliyorum, seni birine baktığın zaman diğer yönleri göremezsin. Ben yanmayı seninle öğrendim. Yüreğini ilk ellerime koyduğumda, mecazi olarak değil. Harbiden yandım. Islanmayı da seninle öğrendim. İlk ağladığında, benim içime bir okyanus dolmuştu. Gülmeyi de seninle başarmışım. Tabii senden önce de güldüm ama seninle bir başka güldüm. İçten güldüm. İçimden güldüm. İçinden güldüm. Sonra hepsi için ayrı ayrı öldüm. Ama yürüyorum. Sen benim en yağmurlu günlerimde yanıma aldığım şemsiyemdin. Ama sana ne zaman ihtiyacım olsa açılmadın. Açılsan da ters döndün. Ben yine ıslandım. Ben yine hasta oldum. Ben yine kendime baktım. Oysa  isterdim ki bir gün de olsa beni sar. Beni bir kere birilerine anlattın mı? olan/olmayan birilerine. Ben anlattım. Ben seni çok anlattım. İnsanlara, yıldızlara, çiçeklere, şarkılara, kitaplara, karşımda duran boş bir bira şişesine, dolmayı bekleyen bir rakı bardağına anlattım. Balkonda boş duran üstüne toz gelmiş yaralı bir kağıt parçasına da anlattım. Onu oradan da almadım. Öbür gün de onu orada bulamadım. Ben seni de hiç bulamadım.