5 Gecenin bu saatinde içimi dökebikeceğim tek şey yazmaktı… ..Neden her mutluluğun sonu mutsuzluğa bırakıyor kendini? Neden mutluluk denilen o şey uzun sürmüyor ? Neden ?
Hep mutlulugu yakaladığımı zannettim ve bir kara delik çıktı önüme. Neden mutluluğu bir haftadan fazla yaşayamaz olduk biz? Neden böyle kıtı kıtına her şey? Bu huzursuzluk neden!? Aşık olduğumu zannettiğim herkes benim için aşılması gerek kocaman sınavlardı. Hani bir sınavdan iyi beklersiniz ama sonucu kötü olur ya bu da öyle bir şey. Ama bu kadar kötü sonuçların bir doğru getireceğini düşünmezdim. Çünkü öyle çok engele takılıp tepetakla oldum ki artık her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüp biçiyorum.. Şuan hayatımda mutluluk kavramının eş anlamlısı var. O bana ait. Ama mutlu değilim. “Aptal mısın?” Diye sorabilirsiniz ama mutluluk bir anda yokoluveriyorsa?

Hiç hislerinizi kaybettiğiniz oldu mu? Bir daha aynı şekilde hissedememekten? Ben korkuyorum. Şuan hislerim yok. Hiç bir şeye, hiç kimseye karşı tepkisiz ve duygusuz kalmayı istemiştim ve bu oldu. O mutluluk denilen şey benden tamamen kopmuş gibi. Özlemek istiyorum, seni seviyorum be kadin/adam! Demek istiyorum ama göğüs kafesimde, o koca boşlukta kocaman bir acıdan başka bir şey hissedemiyorum.

Gözümden düşen damla damla yaşlarla birlikte soruyorum kendime; Acaba bir daha aynı şeyleri hissedemeyecek miyim? Düşünüyorum. Acaba haketmediğim için mi oluyor bunlar diye ama haketmeyecek hiç bir şey yapmadım. Böyle mutsuzluğa mezar olacak hiç bir şey yapmadım! Ne acı dimi? Aşık olduğunu kadini/adamin sizi sevmediğini düşünmek, onunla mutlu olduğunuz zamanlardaki konuşmaları okuyup şimdiyle kıyasladığınızda arada dağların olduğunu görmek. Ne acı değil mi? Ruhsuz gibiyim. Ve kalpsiz.

Iyigeceler.....🚬🚬🚬