4 Hala sımsıkı kapalıydı gözlerim.Açtığımda herseyin bir kabus olduğunu,yaşadığım sandığım tüm o kötü anların aslında hiç yaşamadığını görmeyi umuyordum.sesizlik,sadece sesizlik vardı avuçlarımda...Gözlerimi açtığımda yerini mutluluk alacakti...Bekledim. Gözlerimi açma cesareti gelene kadar ,ama olmadı.Cesaret edemedim.Ve bir ses yakılandı kulaklarımda :"Neden korkuyorsun?"Sahi neden korkuyordum? Ses yanıtladı: Gerçeği biliyorsun da ondan."Gercek mi?.Evet gerçek".Görmemek için gözlerini kapattigin gerçek...Ne sanıyordun?Gözlerini açtığında tüm o kötü anılar yok mu olacaktı?sen o kötü anıların hepsini yaşadın.Hepsi senin birer parçan artık.Onlardan kaçamazsın.Şimdi aptal,zayif bir kız çocuğu gibi davranmayı bırak ve gözlerini aç. Eğer kötü anıları arkanda bırakıp mutlu olmak istiyorsan bunu kendin başarmalısın.Mutluluk,öyle çıkıp gelmez,sen savaşıp kazanacaksın.konuşan bendim.O ses benimdi .bir tarafım çaresiz karanlığa saptanmışken,diğer tarafım ayakta kalmaya çalışıyordu.O halde birini seçmeliydim.Kim olacaktım ben?çaresizce karanlığa saptanmış,kendine acıyan zavallı mı,herşeye rağmen savaşmayı seçen güçlü kız mı? Yapacağım bu seçim tüm hayatımı değiştirecekti.Derin bir nefes aldım ve gözlerimi açtım."Savaşacağım".Bu yüzden yaptığınız saçma sapan şeyler;birilerinin savaş nedeni olabilir.