1 Takvim 4 nisandı ve saat 4 nisanın ilk 30 dakikasını gösteriyordu ve ben bazı aksilikler yüzünden eve geç gelmek zorunda kaldım. Her şer de bi hayır var dedikleri bu olsa gerek... Çarşı
tokiye, yani oturduğum binanin önüne geldim taksiyle. Dakikalarca iki buçuk yıldır açtığım kapı şifresini nedense açamadım. Beceremedim. Ben şifreyi açmakla mesgulken bi arabanın kapıda durduğunu farkettim. Arabada birazcik sert ama bir o kadar da yakışıklı bi genç vardı. O an kalbimi yokladığımda uzun zamandır böyle bir heyecan yaşamadığımı farkettim. O beni farkettiğinde bi kaç dakika beni izledikten sonra karşı binaya girdiğini gördüm ve tabi aradan dakikalar geçmesine rağmen ben hala şifreyi açmakla meşguldüm. 😊 Aradan biraz zaman geçtikten sonra gidip ondan yardımcı olmasını isteme kararı aldım. Heyecanlı bir şekilde kapıya doğru yürürken birden onun merdivenleri çıktığını gördüm. O bana doğru adım atarken ben bayılacak haldeydim ama neyse ki o insanın içini ısıtan gülüşünü gördükten sonra yavaş yavaş kendime gelmeye başladım. Bi yandan sohbet edip bi yandan da şifreyi açmakla meşguldük ama nedense ikimiz de beceremiyorduk. Bi türlü akıl edemediğimi yapıp evdekileri aradım. Ben telefonun açılmasını beklerken o da beni izliyordu. Sanırım telefonun açılmaması iyi oldu çünkü cevap verilseydi o an konuşmayı beceremeyebilirdim. Kapı açılmadığı için mecburen başka yere gitmem gerekecekti, tam telefonu elime aldım taksi numarasını yazacağım o an da son kez şifreyi deneyeyim dedi ve rakamlara dokundu. Yaklaşık yarım saattir açamadığımız bina şifresi birden bire açıldı. İkimizde şaşırarak gülmeye başladık. Gülüşmemiz bitince ona teşekkür edip asansöre doğru ilerlemeye başladım. Birden arkasını dönüp (geceniz güzel olsun ,iyi geceler ) diyerek son cümlesini kurdu. O an ayaklarım ilerlemek yerine olduğu yerde çakılmak istiyordu ama tabi ki imkansız.☺ Ben asansöre binene kadar kapının orda durmuş bakıyordu. Asansörün kapısı açıldığında son kez iyi geceler dedi ben de başımı eğip ona karşılık verdim ve asansöre bindim. Asansöre bindiğim de onu calıştıramadım. Çünkü aklımdan çıkmıyordu. Zaman kaybetmeden inip kapıya doğru ilerdedim. Ben kapıya vardığımda o karşı binanın merdivenlerini çıkıyordu. İçeri girene kadar onu izledim ve sonra evime çıktım...
Adını dahi bilmediğim bi insana karşı tuhaf duygular taşıyorum hoşlantı ,aşk... Artık ne derseniz. Bildiğim bir şey var o da onu unutamadığım. Her gece şifreyi açarken yavaşça girmeye çalışıyorum belki bi yerlerde beni gözlemliyor ve kapıyı açamadığımı düşünüp çıkıp gelir diye😊