3 Kış kapıya dayanmış çığlık çığlığa üşütmek istiyor bizi.. İlk kuru soğukla nefesim açıldı, yazdıklarım işlev kazandı. Fikir almak olağanüstü bir güzelliğe sahip olsa da, kendimi dinlemem gerektiği daha ağır basmaya başladı bu günlerde. Dümdüz düşünüyor herkes, çetrefili hiç yok. Öyle bir çelişiyor ki beynimle kalbim.. Mantık mı yoksa duygu mu ikileminde kalmak can sıkıcı, kendi özdeyişlerimde kayboluyor.. Kalabalığın ortasında eli bırakılmış bir çocuk gibi hissediyorum. Yüzeysel bakamıyor, derini arıyorum.. İncelemeyi ve düzensizliği seviyorum. Sadece gösterileni değil, aslını da görmeye çabalıyorum. Sevdiklerime ziyadesiyle zarar verirken, el üstünde tutabiliyorum. Karmaşık olan her şeye ilgiliyim. Bağırırım sesimin gücü yettiği kadar.. “yalnızca izlemeyi değil, okumayı da sevin”. Ciddi ciddi kaç kişi anlıyor beni.. Tedirginim bir miktar. Güzel olmuş cümlelerini duymak yerine sorgulamanın ertesinde zihnilerden çıkan kelimeleri, cümleleri merak ediyorum. Gözüm hep zirvede ve ben zirveye yanımda birilerini de götürmek istiyorum. Bir kaç insan gerek. Uzun lafın özü; “kendinizi geliştirmeye o kadar çok vakit harcayın ki, başkalarının yaptıklarıyla ilgilenmeye ve onları, eleştirmeye vaktiniz olmasın”. Güzel büyüyün. Güzel yetiştirin size bahşedilen beyni..