0 Şimdi burada durmuş kendime bir daha kimseye değer vermemek üzere telkinlerde bulunuyorum. Bunu kırık bir kalp, incinmiş bir ruhla ve bir daha kimseye güvenemeyecek olmanın üzüntüsüyle yapıyorum. Bunu bana nefret ettiklerim yapamadı, bunu bana beni sevmeyenler yapamadı. Kahrolası; en sevdiklerim, bunu bana hep en sevdiklerim yaptı, en çok sevdiklerim..
Ama bir süre sonra insanlar pekte umrumda olmuyor. Kimseyi değiştirmeye çalışmıyorsun. Kimin ne düşündüğünü, kimin ne yaptığı umursamıyorsun. Herkes ne diyecek diyerek yaşamıyorsun, herkesten ne gördüm ki? bu herkes dedikleri şey beni üzmekten hayatımı manasız hale sokmaktan başka ne yaptı? Her boku yiyip sonra bide utanmadan 'E...neden sinirli' diye soruyorlar. şiddete meyalim hep bu boktan insanlar yüzünden. ciğeri beş para etmez önemsiz insaları hayatımın merkezine koyarak önemli yaptığım için, ve bu insanları düzeltmeye çalışırken yorulduğum için sabrım kalmadı... Ama artık büyüdüm. Canımı yakan insanların peşinden koşardım. Artık koşmuyorum. Gitmeyi göze alabilen hiç kimse için kılımı kıpırdatmıyorum. Filmler duygulandırmıyor, insanlar üzemiyor, bencilleştim. Duygularımı kaybettim belki, kim bilir. Sabahları mutlu uyanıyorum. Geceleri huzurla uyuyorum. Pişman olduğum şeyler yaşamıştım. Artık pişmanlık nasıl bir şeydi hatırlamıyorum. Neden mi? Çünkü birinin ne zaman gitmemesini istesem, gitti. Çünkü benim yarım bıraktığımı, hep bi başkası tamamladı. Çünkü birine ne kadar çok değer verdiysem, o bana hep sırtını döndü. bu dünyada tek bir dilek hakkım olsa hiç birşey hissetmemeyi dilerdim diyordum ama buna gerek kalmadı sevdiklerim ve değer verdiklerim tüm hislerimin içine sıçtılar. ve hepimize geçmiş olsun. hissizleştim. İster istemez bir süre sonra hissetmemeye başlıyorsun mesela.. Ne olursa olsun düşmeyeceğini, kim olursa olsun seni düşüremeyeceğini anlıyorsun.. Katlanamam dediğin şeylere katlanıyorsun.. İnsanları ve söylediklerini o kadar çok umursamıyorsun ki bir süre sonra.. Tepki bile vermiyorsun.. Kimseye bel bağlamamayı öğreniyorsun.. Birileri ölse bile bir şey hissetmeyeceğini düşünüyorsun.. O çok sevdiğin, çok bağlandığın insanı birileri sahiplense de ağlamıyorsun, gitse de ağlamıyorsun..

0 Ya arkadaş biri diyo vanlı biri diyo bingöllü yok nereli bende konya suruçluyum ne gerek var bu kadar abartıyosunuz her yerin iyisi kötüsü vardır hepimiz Türkiyeliyiz hepimiz biriz anne baba tarafından cenettliyiz lakin asıl memkektimiz ecelden sonra belli olacak.

0 Börüyü izlemeye gideceğim de daha önce hiç sinemaya falan gitmedim atmosferini bilmem beraber izleyebileceğim biri yok mu?

0 Aslında bunu yapmayacaktım, buraya yazanları da eleştirirdim hep ama bu sefer ben yapcam. Dün, yani cuma günü saat 13 05 de kuzenimi üniversitesinin kreşine götürürken bi kızı gördüm. Üniversitenin içinde, kapının karşısında arkadaşını bekliyordu. Saçları kısa, üstünde de kırmızı siyah üst vardı. Arkadaşı gelince güldü, sonra beraber gittiler. Aklım onda kaldı. Acaba bi daha görebilir miyim onu? 

2 “Kendinizi geliştirmeye o kadar çok vakit harcayın ki, başkalarının yaptıklarıyla ilgilenmeye ve onları, eleştirmeye vaktiniz olmasın”. Güzel büyüyün. Güzel yetiştirin size bahşedilen beyni..

2 İntiharı düşünen birisinin tehlikeli yanı bunu düşünüp yapmamasıdır. intihar iradesizliktir.. “yenik düşülecek tek zaferdir.” asıl yapılması gereken kaçmak değil... yenilgiyi, acıyı, mücadeleyi ve kaybı yaşayıp diplerden çıkış yolunu aramaktır. bunun sonrasında o dibe şefkat, nezaket ve anlayış doldurmalı. güzel insanlar bir seferde ortaya çıkmaz zamanla bir heykel misali yontularak oluşurlar.

Yaşamak mı çözüm ölmek mi ikisinide yaparsam hadi gelin çözün beni...

4 Siz bilmezsiniz adınıza kaç sigaranın yakıldığını kaç gecenin söndüğünü bizi sadece boyasız duvarlarla suda boğulmuş balıklar anlar...

0 Çok zorlandığım yollardan geçen birini görsem elinden tutmak istiyorum çünkü kimse benim elimden tutmamıştı..

3 Kış kapıya dayanmış çığlık çığlığa üşütmek istiyor bizi.. İlk kuru soğukla nefesim açıldı, yazdıklarım işlev kazandı. Fikir almak olağanüstü bir güzelliğe sahip olsa da, kendimi dinlemem gerektiği daha ağır basmaya başladı bu günlerde. Dümdüz düşünüyor herkes, çetrefili hiç yok. Öyle bir çelişiyor ki beynimle kalbim.. Mantık mı yoksa duygu mu ikileminde kalmak can sıkıcı, kendi özdeyişlerimde kayboluyor.. Kalabalığın ortasında eli bırakılmış bir çocuk gibi hissediyorum. Yüzeysel bakamıyor, derini arıyorum.. İncelemeyi ve düzensizliği seviyorum. Sadece gösterileni değil, aslını da görmeye çabalıyorum. Sevdiklerime ziyadesiyle zarar verirken, el üstünde tutabiliyorum. Karmaşık olan her şeye ilgiliyim. Bağırırım sesimin gücü yettiği kadar.. “yalnızca izlemeyi değil, okumayı da sevin”. Ciddi ciddi kaç kişi anlıyor beni.. Tedirginim bir miktar. Güzel olmuş cümlelerini duymak yerine sorgulamanın ertesinde zihnilerden çıkan kelimeleri, cümleleri merak ediyorum. Gözüm hep zirvede ve ben zirveye yanımda birilerini de götürmek istiyorum. Bir kaç insan gerek. Uzun lafın özü; “kendinizi geliştirmeye o kadar çok vakit harcayın ki, başkalarının yaptıklarıyla ilgilenmeye ve onları, eleştirmeye vaktiniz olmasın”. Güzel büyüyün. Güzel yetiştirin size bahşedilen beyni..

0 Yahu arkadaş, cidden hayatta bu kadar kötü ne yaşadınız siz? Neden yani? Yargılamamaya çalışıyorum, elimden gelen toleransı ziyadesiyle göstermeye çalışıyorum ama inanın anlamlandıramıyorum. Bir insan bunları yazacak kadar, diğer insan grubu da bu yazılanları büyük bir merakla "acaba benim hakkımda bir şey yazılmış mı?" dürtüsüyle takip edecek kadar nasıl aklını kaybedebilir? Türkiye'de de hala eğitim sistemi vs. değiştirilmeye çalışıyor, kadın erkek ilişkileri üzerine sabahtan akşama kadar ahkam kesiliyor ama bırakın, sorun sistemlerde falan değil, sorun direkt sizsiniz. Bu nasıl bir yokluk, nasıl bir umut ya da? ve sen sevgili dostum, o itiraflardan birisi senin hakkında olsa ne değişecekti hayatında?