0 İnsan hiç başıma gelmez zanneddiyor ama öyle değilmiş. Neyden mi bahsediyorum? Bundan bir buçuk hafta önce hayatımın her alanında yanımda olmasını istediğim, sevgilim değil sevdiğim dediğim adam, sinirlendiğinde gözünü kırpmadan neler yapabileceğine şahit oldum. ( siz anlamışsınızdır ) Dillendirmeye gerek yok. Sonra her ne kadar pişmanlığını dile getirmiş olsa bile kırıklığı peşimi bırakmıyor, unutamıyoum. Ben herşeye rağmen affettim. Bir gün geçmeden konuşmama kararı aldık. Saygı çerçevesinde bir haftadır konuşmuyoruz ama bu hayatının sonuna kadar bana yaşattığı şeyi ikimiz de unutmayacağız. Buna rağmen başka insanlara çok iyi kapı açabiliyor. Ama birşey söyliyim mi? Bu saatten sonra o kapının aralığına elimi bile çıkarmam. Ne diyeyim. Rabbim görmemiş gözüne eline daha çok versin de doy!