0 Herşey gün geçtikçe daha da çekilmez bir hâle geliyor. Ne yapacağımı neye üzüleceğime karar veremiyorum.
Sevdiğim adamın duygularımla oynamasına mı ?
Babamın her fırsat bulduğunda beni azarlayıp evden kovmasına mi ?
Sevdiklerim üzülmesin diye içim kan ağlıyorken yüzümün gülmesi mi daha zor bilmiyorum. Yıllarca kahramanım olarak gördüğüm adamın beni bir hiç uğruna azarlamaları, beni görmezden gelmesi, diğer kardeşlerimden ayırması, evden kovması ve evladı olmamı bile reddetmesi ... bunların hepsi içimi parçalıyor, hiçbiri bir kaç gün önce öğrendiklerim kadar üzmedi, ağlatmadı... Babam bunları bunların hepsini evlenmek istemediğim biriyle evlenmem için yapıyormuş. Bir baba nasıl olurda evladının mutlu olmasındansa yabancı birinin mutluluğunu ister. Ailemin hepsi beni desteklese de onlara mutluymuş gibi gözünsem de babamın bana olan tavırları canımı çok acıtıyor.
Ne yapacağımı bilmiyorum gerçekten canım çok acıyor. Kusuruma bakmayın arkadaşlar güvenebileceğim dostlarım kalmadı içimi döksem belkide birazcık olsun rahatlayabilecegimi düşündüm.