0 Duvara toslayacaksınız, elinizde kaybettiklerinizin izi kalacak. Yanınızda soğuk bir gölge eşlik edecek yalnızca. Lambalarınız bir daha yanmayacak. Çığlıklarınızı değil en sevdikleriniz, en saydıklarınız, sokak köpekleri dahi duymayacak. Öyle eskiyeceksiniz ki artık kabuk tutmayacaksınız. Siyahla beyazı ayırt edemeyecek hale geleceksiniz. Renkleri unutacaksınız, umudun rengini de... Sayın Seneca falanda yalan söylüyor ''nefes alıyorsan hala umut var demektir''miş. Yalnızca umudu olanlar nefes alır Seneca...
Artık en sevdiğiniz şarkılara eşlik edemeyeceksiniz. Duvarları kırmak isteyeceksiniz ama o işler öyle kolay olmuyor, üstüme yıkılır korkusu doğacak içinizde, dokuz ay on günden kısa bir sürede. Siz vurdukça daha sağlamlaşacak o duvarlar. Her darbede daha tok çıkacak sesi, daha acımasız. Bir süre sonra bir kadın, bir adam arayacaksınız. Buluncada ona bulaştırmaktan korkacaksınız bu laneti. Kabullenemeyecek kadar acı değil mi? Kalplerinde umut olan insanlara haksızlık edeceksiniz, hırsızlık yapacaksınız. Ve kaçınılmaz son; artık bir katilsiniz. Gökyüzünü unutun, uçurtmaları da. Şarkıları unutun, türküleri de. Kitapları unutun, şiirleri de. Maviyi unutun, siyahı da!