0 Özür dilerim. Galiba seni yavaş yavaş unutuyorum. Veya unuttuğumu zannediyorum. Belki şu an karmaşık duygular içerisinde bunları yazıyorum ama eskisi değilim. Galiba korktuğun şeyler başıma geliyor. Kalbime ve aklıma hükmedemiyorum. Sanki birileri veya bir şeyler bana fark ettirmeden sana ait olan ne varsa siliyor. İnan ki neler olduğu hakkında en ufak bir fikrim de bilgim de yok. Geceleri uykum bölünmüyor mesela. Adını anarken yüreğim de sıkışmıyor. Acaba ne yapıyordur diye eskisi kadar merak edemiyorum. İnan ki neler olduğu hakkında en ufak bir fikrim de çabam de yok. Daha önce bu duyguyu hiç tatmamıştım. Tırnağına zarar gelmesini istemediğin birinin sesini dahi yavaş yavaş unutabilmek... Unutmak, hele ki sebebini bilmediği halde unutmak, içerimde benden habersiz, bana rağmen unutmak. Bu mümkün mü?