12 Ruh Üşümesi
Yazarken nefesimi tuttuğum, bıraktığım, kelimeleri yuttuğum, vazgeçtiğim doğrudur.
Zaten vazgeçmek boynumun borcu mudur, alnımın yazısı mıdır hiç anlamadım. Sürekli ya vazgeçiyorum ya da vazgeçiliyorum. Bu döngüde kör bir kuyuya giriyor, sağlam çıkamıyorum.
Bazen kolum olmuyor,bazen ayağım, bir defa gözüm yoktu, gözlerimden biri. Korkuçtu bu.
Ben de diğer gözümü kuyuya geri yolladım,bulması için kayıp gözümü. O arada ben karanlıkta kaldım ama düşünmek için hiç vaktim olmadı, hiç durmadan yaşamaya uğraştım, tam öyle yaşamaya alışıyordum ki iki gözümde geldi.
Seneler geçiyordu, şükür kavuşturana dedim. Ama gözlerimin gelmesiyle sorunlar bitmedi, gözlerim geldiğinden beri dünya gözümü kamaştırıyordu, bir şeyler yapmalı, vazgeçmeliydim, ölüyordum, böyle nasıl yaşanılırdı? İki gözüm geldi, ben bozuldum. Bir başkası oldum çıktım, hırçındım ama dalgındım yeniliyordum bir de üstüne kazanma gayemi unutmuştum...