19 Özlüyorum...
Göğsümden kasığıma kadar uzanan bu sancı şahidim ki, özlüyorum. Bu özlemin bir adı, tadı, kokusu yok. Sanki hiç var olmayan bir takım şeyler var kafamda, ters giden bu sefer işler değil, benmişim gibi. Birileri benim sistemimle dalga geçiyor sanki. Teorik olarak görünmez olabiliyorum, bir kaç kişiliğe bölünebiliyor, beynimin sol lobunu parmaklarımın altında hissedebiliyorum. Öyle bir yalancıyım ki, belki de ben hiç var olamıyorum. Ben aslında özleminden çıldırıyorum. Artık tuhaf geliyorum kendime. hemen burada ölebilir, karşı balkondan atlayabilirmişim gibi gibi… değil mi?