1 şimdi biz neyiz biliyor musun? akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz. birbirine uzanamayan boşlukta iki yalnız yıldız gibi acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz bir zaman sonra batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız yalnızca kendi denizlerimizde sessiz sedasız boğulacağız ne kalacak bizden? bir mektup, bir kart, birkaç satır ve benim su kırık dökük şiirim sessizce alacak yerini nesnelerin dünyasında ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden bizden diyorum, ikimizden ne kalacak?
şimdi biz neyiz biliyor musun? yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz. umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada bir şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilemeyen çocuklar gibi. artık hiçbir duygusunu anlamayan çocuklar gibi ve elbet biz de bu aşkla büyüyecek her şeyi bir başka aşka erteleyeceğiz
ve sen beyaz çocuk, doğduğunda pembesin, büyürken beyazsın, güneşe çıktığında kırmızı, üşüdüğünde mor, korktuğunda sarı, hastayken yeşil, öldüğünde de grisin, sen şimdi bana renkli mi diyorsun ?
3 vazgeçilmeyen hep uzaktadır... bazen çok özlersin onu... birilerine anlatmaya kalkarsın anlayamazlar... çok insan çıkar karşına kalbine girmek ister ama ; sen izin vermezsin... çevren ne kadar kalabalık olsada sen onu özler onu ister yalnız kalırsın... yavaş yavaş kabullenir, onsuzda yaşamaya alışırsın ama ; asla vazgeçemezsin
