0 Hayatın bizlere açtığı karanlık yollar içinde bize ait olan aydınlığı arayıp durduk. Fakat nedense hiçbir noktada, ufkun en ince titeyişiyle bilinmeyene sahip olamadık. Ufuk titreyince yol belirsizleşti, gözlerimiz bir kuyu dibinde kaybolup gitti. Bilinmeyen yarınların dokunuşunun baharları arasında mevsimlere bir ses olmak istedik. Gel gör ki sesimiz hatıralar diyarından mahpus oldu. Geçmiş ve gelecek arasında sıkışan bedenimiz anı trajik yaşamak zorunda kaldı. Şimdi arzum, üzüntüme sebep olmasın, mantığım yaşamsal direncimi kırmasın, fikirlerim gün gelirde bir kurşun olup bana yağmasın diye dua ediyorum.
