0 İçim sökülüyor. Mahvoluyorum. Kimse benim sessiz çığlıklarıma kulak vermiyor. Neden bu haldesin? demiyor. Ben sahiden iyi değilim. Hiç iyi değilim hatta. Gündüzüm, gecem, güneşim, karım... sadece o. Aşk mıdır bağlılık mı bilmiyorum. Ama sadece şunu biliyorum: kalbim ondan başka kimseyi istemiyor. Yemin ederim gün be gün eriyorum. Dışardan bakan kimseler içimde kopan tufanı görmüyor. Onun için hep yanlış yapıyorsun... Oseni hak etmiyor diyorlar. Kalp bu mantığa ne zaman yer vermiş ki lügatında şimdi yer versin? Muhammed bende birden oluşmuş birşey. Hiç beklemediğim anda gönlümde bitivermiş çiçek açmış. Ondan vazgeçmesi öyle zor ki ve ben öyle biçareyim ki kendimi kendime ilk kez bu kadar yabancı hissediyorum. Ve seviyorum. Ve çok seviyorum.