3 "Büyüdüğümüzde, aşkı az çok anlayacak çağa yaklaştığımızda, aşkın yakıcı elini yüreğimizin üstünde hissettiğimizde, aşk çoktan uzaktan bakar olmuş, ateşiyle yakar olmuştu bizi artık.
Gününde, zamanında bizim de içimizde bir yerlerde aşk vardı; aşkı anlamasakta aşkı duyabiliyorduk kelimelerden. Aşk üzerine düşünmeyi bilmesekte, yüreğimizin kıpır kıpır etmesi bizde de birşeylerin olduğunu, bize de aşktan bir nefes üflendiğini haber veriyordu.
Ne var ki, sevgi ırmağında yıkanarak hayatı sürdürmenin önemini kavrayamamıştık. Gelecekteki hayatımızda bunun ne denli önemli olduğunu, onu anlamaya çalışmanın, onunla bir kez bile birlikte olmanın, onun da bizi önemsemesinin hayatımızın akışını nasıl değiştireceğini hesap edememiştik. 'Hep korku, hep utanma ve içindekini demenin ayıp olduğu düşüncesi galip gelmişti.' Gönlü gönle katıp, ıstırabı ıstırapla karıştıramamıştık. Belki de aşkın farkında olmayanların, aşka kötü gözle bakanların içinde, aşkın hiç farkında olmamak daha iyiydi.
En fecisi, en kötüsü de; yaşanmış farz edilen bir zaman dilimi geride kaldığında, acısı derinden hissedilen bu duyguya karşı koymaya çabalamak, artık böyle bir dünyada buna yer olmadığına, hele bundan sonra bunun yaşanamayacağına kendini inandırmaya çalışmak.."