0 Hayatımda biri vardı. Öyle çok sevdim ki onu böyle bir sevgi olamaz. Hani insan bazı güzel şeyleri sonsuza dek sürecek zanneder ya işte öyle sevdim onu.. Neyse işte ayrıldık bununla ilk iki gün o kadar acımadı düzelir sandım. Sonra batmaya başladı giderek bazı şeyler. Bir hafta sonra içime öyle bir sancı yerleşti ki; Allah'ım böyle bir acı olamaz! Sonradan anladım ki kaybettiğini anlamakmış meğer bu. Sonradan düzeltmeye çok çalıştım, üstelik bir kabahatimde yokken hem de.. Ama bir daha hiçbirşey düzelmedi. Çok uzun zaman içimdeki bu acı yüzünden uyumadım dışarı çıkmadım kimseyle konuşmadım ağladım. Belki arar diye bekledim ama aramadı. Giderek içimdeki o acı da geçti unuttum bile.. Geçen gün ona benzeyen birini gördüm böyle bir benzerlik yok hatta o sandım birden. O an içim çizildi nasıl acıdı anlatamam sesini merak ettim acaba sesi de ona benziyor mu diye düşündüm. Konuştum bir şekilde ama sesi ona benziyor mu bilemedim. Çünkü onun sesini çoktan unutmuştum. Yüzü, saçı, kokusu hala aklımda kazılı duruyor ama o duymadan uyumadığım sesinden eser kalmamış... Unutuyor işte insan... Artık rahat uyumaya başladığında, artık acıtmadığında, Her şey geçtiğinde unutuyor insan..