20 Kurduğum her kelimenin üç tanesinden biri anlamını kaybetmiş , öznesiz cümleler kuruyorum, biri diğerinden devrik. 
Hayat nedir, neden varız gibi sorularla aklım karmakarışıkken üstelik. 
Birimizi diğerimizden üstün kılan ne, hangi özellik? 
Yıkık dökük, virane bir sevinç çığlığı duyuyorum uzaklardan, derin bir söyleyememişlik!
Açık kalan her kapıdan korkar olmuşum, koca bir çaresizlik. Ne ilk ne de son bu, yine bir belirsizlik. 
Aynı yoldan yarı aç kaç defa geçtim, bunu bile bilmezken ne arıyorum gene omzumda bin bir türlü art niyetsizlik. 
Ardında gün bir doğup bir batarken ulu bir dağın, ucuz bir terk edilmişlik!
“Ben nasılım?” deyişlerimizin sebebi kaybolmuş birer kimlik. 
Sorguladığımız tek şey buyken, ta içimde hissettiğim bir şey var, bitkinlik! 
Uzak ya da yakın, hiç fark etmez deyip doludizgin yaşarken, gülümsemem bile isterik! 
Bir kısrak olup çatlamak, bir kuş olup kanatsız kalmak kadar zorken hayatı kovalamak, bak işte biz de yenildik üstad!