17 Hayattaki en saçma ve can acıtıcı şey sanırım bir zamanlar çok samimi olduğunuz insanların sonrasında yolda yanınızdan geçen hiç tanımadığınız insanlara dönüşmesi. İnsanlar birbirine tahammül etmeyi öğrenemedi gitti 😌 Her şeyi ile tam kendinize uygun arkadaş arıyorsunuz.Ama farklılıklarda rahmet olduğunu unutuyorsunuz.. Her konuda ayn düşündüğünüz insanlar çevrenizde olduğundan ötürü bir yanlışınız olduğunda çekip çıkaran veya sizin fazlalıklarınızı törpüleyenlerde olmuyor..Bir konuda fikir alışverişinde de bulunup birbirinizi aydınlatamıyorsunuzda 🤔 Ama işte insanoğlu. Her şey mükemmel olsun istiyor.İmtihan dünyasında her şey tam istediği gibi olsun istiyor. Birbirimizi kabullenemiyoruz .Yanlışıyla eksiğiyle gediğiyle kimse kimseyi kabullenemiyor artık. Eskiden İnsanlar birbirine daha samimiydi daha yakındı.Komşu komşunun kapısında oturur geceye kadar kalkmazdı.."Kimseye bu sırrımı söyleme " deme gereği bile duymazdı.. çünkü konuşulanlar kapalı kutuya konulur mezara kadar giderdi.. Eskiden komşular dostlar yan yana gömülürdü. Şimdi ki insanların sadece dilinde "Ahiretliğim demek " Dediğiyle bilen 2 ay bilemedin 2 yıl yan yana. Eğer arkadaşlarınız varsa onlara tahammül etmek zorundasınız bazı şeylerini görmezden gelmek. Bildiğiniz konularda onlara ön ayak olmak zorundasınız.. tahammülsüzlükler yüzünden artık bunca kalabalıkta önceden tanıdığın ama sonrasında yabancıya dönüşen insanları görmezden gele gele etrafı göremiyorsun.
Sabretmeyi, hatayı ört pas etmeyi, arkadan konuşmayı ölene kadar ertelemeyi ve samimi olmayı kırmızı çizginiz edinin. Senin İnsanlara karşı tavrın ne ise yansımasını görüyorsun unutma ♥️🍉
17 Kimi zaman hiç uyunmamış geceler ertesinde, pazartesiler cuma oluyor, cumalar pazartesi. Aylar geçiyor, değişiyor mevsimler; hiç yaşanmamışlar gibi. Oysa ne çok sene birikti ardımda. Bilmiyorum ki, birikecek mi bir bu kadar daha? Ardıma dönüp bakıyorum da, dallarımı kıran rüzgârları bile affetmişim ama, bir kendime uzanamamış elim. Yastıklarım kuş tüyüymüş de, ağır gelmiş düşüncelerim. Biriktirdiğim keşkeler, ardımdan bile söylenmeye yetermiş. Bütün heveslerim, genellemelerin içinde yitip gitmiş. Oysa ne çok cümlem vardı benim. Her şeye inat, yüreğimi ısıtan ne çok hayalim. Biliyorum, bu kadar kırılgan olmayı kaldırmıyor hayat. Her tökezleyişte kendi içine saklanınca, sıvazlamıyor sırtını. Pencere önü çiçekleri değiliz ki, anlayışlı bir el alıversin bir çırpıda içeri. Hadi aldı diyelim, gün ışığı olmadan ne kadar yaşanır ki?
23 “Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi. Acı, insanın yüreğini paralayan ve sırrını kimseye anlatmadan birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbürüne çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.”
